En nu echt thuis…

Beste meelezers,

Altijd nog hadden jullie een verslag tegoed als afsluiting van deze bijzondere reis in ons leven. Ons excuus dat dit zo laat is geworden…

We zijn dus (zoals jullie wel vermoed zullen hebben) in Nederland. Na een reis van 19,5 uur, arriveerden we vrijdag 26 maart om 18.30 uur bij ons huis in Rotterdam. Weer een hele overgang voor de meisjes natuurlijk. Ze dachten vast dat het huis in Hongarije ons huis was.
De reis is gelukkig prima verlopen. We waren blij dat we ’s avonds waren begonnen, omdat de meisjes dan een flink stuk van de reis lekker konden slapen. Maar eigenlijk hebben ze ook overdag steeds weer even geslapen. Ze hebben zich kranig gehouden, die twee!
En nu heerlijk thuis!! De meisjes hebben alles natuurlijk even rustig verkend, voordat we ze in hun nieuwe kamer in de bedjes legden en hebben prima geslapen.

Na 4 weken lijken ze ook op dit definitieve plekje alweer aardig geacclimatiseerd. Alle hoekjes van het huis zijn inmiddels wel verkend. De tuin is hier wel even wat kleiner dan ginds. Maar we hebben een lekker park in de buurt en diverse speelplekken voor kinderen. De tuin zal ook nog wat kindvrien¬delijker worden gemaakt met een speeltoestel.
Hoe dan ook, ze zijn in hun nieuwe thuis gekomen. We zullen de achtergrond van de meisjes niet in een vergeethoek stoppen maar altijd een plekje proberen te geven, in zoverre de meisjes er voor open staan.

Wat betreft de tijd in Hongarije kijken we op een fijne periode terug! Het is zo’n goede rustige kennismaking geweest die weken, het is allemaal zo goed verlopen en het was zo’n lekker plekje waar we verbleven.
Wat betreft het huisje waar we zaten: trouwens absoluut een aanrader voor wie nog eens naar Hongarije wil! Fantastisch vrij met natuur om je heen, en inclusief privézwembad voor de zomergasten. Google op “Flora Tanya” in Tiszajenö …
Maar ook gaat onze dank uit naar de mensen van de voormalige Adoptiebemiddelaar Stichting Flash! Vanwege nieuwe eisen die de regering stelt aan het aantal adopties per jaar waar een bemiddelaar aan moet gaan voldoen, konden zowel zij als een andere bemiddelaar het niet meer bolwerken… bijzonder jammer. Twee in Nederland met vrijwilligers werkende adoptieorganisaties, en daardoor ook met bevlogen, gemotiveerde mensen, moesten recent stoppen en zagen door kwantitatieve eisen een einde aan hun werk komen terwijl hun kwaliteit zo voortreffelijk was… Gelukkig maakt de nieuwe Stichting waar we de laatste maanden verplicht belandden, wel van de dienst van deze ervaren Hongarije-werkers gebruik, en wel júist tijdens de ontmoetingsperiode aldaar. Dat was dus, naast vele pittige tegenvallers bij de overgang (terwijl we met onze rug tegen de muur stonden), dan weer in ons voordeel, we waren er blij mee!

Hier in Nederland hadden/hebben we trouwens haast nog meer regelzaken dan in Hongarije rond de aankomst van de meisjes... die zo ook z’n tijd vragen.

De meisjes zelf, zich van dat alles gelukkig niet bewust, ontwikkelen zich heerlijk verder. Doordat ze samen zijn moeten ze het ook “met elkaar doen”… Ruchama kan zich niet meer op een ouder pleegbroertje of zusje richten, en Jedidah wordt niet meer bij de kruipende afdeling gezet… Prachtig om te zien dat ze steeds meer met elkaar gaan doen en plezier aan elkaar beleven!
Jedidah voelt zich duidelijk steeds vereerd als ze gelijkgesteld wordt met Ruchama (behalve als ze op het potje moet!), waardoor haar ontwikkeling erg snel gaat. Door de omgang en ervaringen zien we nu inmiddels dat nota bene juist zíj veel meer een acrobaatje is/zal worden dan haar zus, die het allemaal wat voorzichtiger aanpakt als ze bv op een schommel of glijbaan zit. Ja inderdaad… dat doet ze dus allemaal gewoon... Jedidah lijkt haar verzet tegen ‘nieuwe dingen uitproberen’ kwijt te raken. Wel moeten we in de dagelijkse omgang dingen rustig aankondigen om niet op fel verzet te stuiten bij deze pittige dame. Wat een wil en energie zit daarin!! En wat een tantetje ongeduld!
Ruchama heeft weer een heel ander karaktertje. Een zelfstandige dame tot en met, die de zaakjes wel even regelen wil in haar spel met Jedidah en omgang met ons. Zodra ze weet hoe iets moet, krijgen we zelf instructies als het weer zover is, en corrigeert ons zelfs als het ‘fout’ (of anders) gaat. Gelukkig vind ze het ook heerlijk om af en toe net als d’r zus lekker geholpen te worden en vraagt ze daarom. Goed voor de hechting! Wat een lieve schat is het ook als ze haar zus wil helpen met van alles, of even een knuffeltje bij haar nieuwbakken papa of mama komt halen.
De taal gaat ook uitstekend. Beiden begrijpen heel goed allerlei opdrachten. Ruchama initieert zelf haar dagelijkse uurtje van vragen en oefenen hoe dingen heten, geweldig. Complete liedjes kent ze uit haar hoofd. En Jedidah doet ook flink haar best, beiden natuurlijk met hun grappige Hongaarse uitspraken… soms is het wel even nadenken voordat je weet welk woord ze zeggen!

Inmiddels pakken we natuurlijk weer de dagelijkse gang van zaken op. En dat is ook weer lekker. Eelco gaat naar zijn werk, voorlopig heerlijk maar 7 uur per dag vanwege de opgespaarde vakantieuren die hij nog steeds over heeft, met dank aan zijn werkgever! Echt fijn!
Zelf ben ik gelukkig gewoon thuis voor de meisjes. En probeer de structuur van een dagelijks ritme te vinden met ook nog plek voor een paar uurtjes studie.

Vanwege speciale adviezen van adoptiedeskundigen hebben we er wel voor gekozen om in verband met de hechting voorlopig een rustige tijd te hebben. In navolging van veel andere adoptieouders hebben we dan ook voorlopig een geen-visite-periode (vgl. de kraamtijd bij biologisch eigen kind). Wel hebben we a.s. zaterdag een eenmalig feest voor onze nabije familie en vrienden, en voor hen een zogenaamde “hechtingsbrief” bij het aankomstkaartje gevoegd met (helaas) toch even de aanbevolen omgangsregels met de meisjes en uitleg over het hoe en waarom. Deze regels komen kort gezegd neer op: “hou bij ontmoetingen voorlopig even afstand van de meisjes zodat ze ons echt als hun ouders kunnen gaan herkennen, en hun hechtingsproces gezond kan gaan verlopen”. Hoewel zulke regeltjes soms best lastig zijn hebben we hier gelukkig over het algemeen veel begrip en tegemoetkoming op gekregen.

En nu dan op weg naar het groeien naar een natuurlijke gezinsband. Alles kost tijd, dat is inmiddels wel duidelijk. Niet alleen bij de meisjes, maar ook bij ons is zo’n band met hen “in de groei”. Soms kijken we elkaar wel eens aan met de vraag: hou ik nu eigenlijk echt al van hen, zijn ze al ‘eigen’? Andere momenten ervaren we dat, hoe meer we ze leren kennen, en dus begrip krijgen van wie deze meisjes zijn en waarom ze zo en zo reageren, hoe meer we genieten en liefde als vanzelf ontstaat. Op de adoptiecursus destijds werd er een volgende vergelijking gemaakt: dat ouders met biologisch eigen kinderen te maken krijgen met “het feest van de herkenning” (o zeg… zo deed ik dat ook!), en adoptieouders met “het feest van de ontdekking” (o, dáárom reageert ze altijd zo!). Nou daar zitten we met recht midden in en genieten geweldig van de unieke persoonlijkheidjes van deze twee meisjes. Uiteraard ook met ieder hun eigen ondeugden en uitproberen, die we leren te corrigeren. Mogen opvoeden is heel bijzonder… en ook een les in steeds weer bijstellen van jezelf en eigen reacties. We hopen deze kwetsbare meisjes, in hun afhankelijkheid van ons niet te beschamen.

Dit was het dan voor wat betreft onze verslagen hier! We willen ieder heel hartelijk bedanken voor jullie warme meeleven. We hebben ervaren dat Jedidah en Ruchama ook bij jullie een hartelijk welkom krijgen in Nederland!