Eerste week
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Eelcobi
26 Februari 2010 | Hongarije, Tiszajenő
Lieve allemaal,
Hier dan ons verslagje na een weekje samen wonen met de kinderen. Het went allemaal erg snel. Waar de kinderen erg van lijken te houden zijn rituelen. Alleen al het eten aan tafel - we hebben uit de dagen bij het pleeggezin de indruk dat dat daar erg weinig of misschien wel nooit gebeurde- , het eigen plekje aan tafel, de volgorden bij het naar bed gaan, ze weten alles precies. En ze juichen bij alles wat bekend is en weer terug komt, zelfs bij het verschonen… (helaas allebei nog een luier, maar dat is van later zorg). Wat een stel meiden en lachebekjes. Grapjes die ze leuk vinden moeten oneindig herhaald worden, en de één staat zich te verkneutelen als het bij de ander gebeurt, en wil daarna natuurlijk zelf, bijvoorbeeld als Eelco ze met een ‘Jonas’ in bed zwiert.
We leven nu gewoon als gezinnetje. Eelco probeert zich ’s morgens te richten op de studie, terwijl ik de meisjes vermaak en het huishouden doe. ’s Middags doen ze hun slaapje en daarna spelen met papa. Als ik het eten klaarmaak loopt het grut als bijtjes om me heen, en als de tafel gedekt wordt juichen ze. Overal zijn ze blij mee. Lekker even buiten spelen op de veranda, even in de auto voor boodschappen, en nota bene de kleertjes die ze ’s morgens aankrijgen. ’s Morgens blijven ze stil tot wij hen uit bed komen halen en ze juichen als het zover is. Van ’s morgens tot ’s avonds zijn ze goed gehumeurd.
Een bijzondere ontwikkeling is wel die van Vivike. De pleegmoeder (Anya) gaf ons wat haar betreft wel extra adviezen. Vivi had bijvoorbeeld grote tegenzin tegen drinken en moest daar altijd toe gedwongen worden. Het lukte bij Anya alleen als ze Vivike op haar rug legde, en ze dronk altijd alleen maar uit een flesje. Met eten werd ze altijd nog gevoerd en Sannika at zelf. Ook at Vivike nog geen brood, alleen pap dus en haar warme maaltijden werden fijn gemaakt, want stukjes werkte ze direct met haar tong naar buiten. Inderdaad werd dat ook onze ervaring. We zagen dat ze met haar tong geen raad wist als er een stukje vast voedsel inkwam ze het alleen maar de verkeerde kant op werkte: naar buiten…, ook wist ze niet hoe ze moest bijten. Haar protest was groot als we haar iets in de orde van stukjes probeerden te laten eten, zelfs bij een klein stukje afgebroken banaan, nog groter was haar protest bij het drinken. Voor de zekerheid had ik ook natuurlijk direct een fles in huis gehaald, maar was niet van plan om dat te blijven handhaven. En omdat een fles toch ook al met geschreeuw ging probeerde ik dan maar gelijk een tuitbeker, en natuurlijk haar houding zo rechtop mogelijk! In de houtgreep dan maar (want anders dronk ze echt geen enkele druppel ze sloeg voortdurend naar het drinken) weliswaar vriendelijk en zacht maar wel echt onverbiddelijk. Voortdurend zei ik haar dat ik haar lief vind (mama nagyon szeret Vivi) maar daarnaast ook dat het drinken lekker was (enni finom!), met tussenpauzes telkens een slokje, natuurlijk opletten of het slikken echt wel lukte, maar dat was het probleem niet gelukkig. Maar wat een schreeuwend spartelend speenvarkentje, dat wel! Ze moest alles stapje voor stapje accepteren, dat gold sowieso voor alles. Bij onverwacht oppakken en zo inbreken in haar eigen wereldje schreeuwde ze al. Maar goed voor zo’n 125 ml per dag had ik die eerste keer een 3 kwartier nodig, de tweede keer een half uur. De derde dag gaf ze halverwege haar geschreeuw op, en werd haar protest wat zachter, en dronk ze met muizenslokjes de rest op met af en toe nog een grote schreeuw, maar ook minstens wel een half uur. De derde dag weer eerst aan Sannika een tuitbekertje gegeven en vervolgens net als de vorige keren eerst eens úitnodigend bij Vivi gezet, voordat de ‘slachtpartij’ weer moest beginnen. En… ja hoor ze pakte hem deze keer op en bestudeerde hem in plaats van hem boos weg te slaan, maar toch weer neergezet, toch een mooi eerste stapje! Ik vroeg of ik haar zou helpen, nee ze wilde het niet en ook niet drinken, oké de beproefde methode dan maar weer en nu met zacht gejammer, maar het ging er gemakkelijker in. Inmiddels gingen we bij Sannika over op een gewone beker, die vond dat wel interessant. Maar waarom bij Vivi eigenlijk niet? Dus bij de ochtendmaaltijd ook maar een muizenbeetje 50 cc bij Vivi neergezet in een gewone beker, protest natuurlijk! Maar de volgende ochtend toch wat meer succes, de inhoud werd toch eens bestudeerd verder wist ze er geen raad mee, en mama’s hulp met wat zielig gejammer geaccepteerd. We hebben sterk de indruk dat het een uitdaging voor haar was om hetzelfde als Sannika behandeld te worden. Toen ze een keer daarna toch zelf die beker eens experimenteel naar haar mond bracht en we haar maar zelf even lieten gaan, bracht ze ervaringloos haar beker veel te ver en liep het langs haar kin haar nek in, oei oei, schrikken en huilen natuurlijk, oké mama maar weer helpen dan, met wat zacht protest. Woensdagmiddag, drinktijd dacht ik, laat dat tuitbekertje nu ook maar achterwege hoor, dus Sannika en Vivike kregen allebei weer uitnodigend een beker op het tafeltje. En ja! Ze verkende haar bekertje weer en begon helemaal zelfstandig te drinken, en … helemaal leeg. Tjonge, wat hebben we haar geprezen! Vrijdag dronk ze alleen nog maar liggend op haar rug uit de fles nota bene…
Alle keren daarna geen problemen meer. Gewoon 2 x per dag drinken bij de broodmaaltijd, waar ze zelf haar handjes naar uitstrekt om het te pakken, we hoeven niet eens aan te sporen. Ze heeft gewoon een geweldige ontdekking gedaan in haar leefwereldje. Allereerst hoe je nou vloeibaar vocht in je mond moet verwerken terwijl je zit, maar ook hoe heerlijk het is om dat gewoon zelfstandig te kunnen doen.
Idem dito met het eten. Vanaf het begin wilde ik geen pap geven als het niet écht nodig was. Dus eerst maar eens een boterham in ministukjes met warme melk en suiker eroverheen. En waarom eigenlijk niet met zelf een lepeltje in haar hand? Dat eigen lepeltje leek genoeg aantrekkelijk voor de rest van haar vliegensvlugge eetontwikkeling. Zelf eten net als Sannika! Na de melk, een volgende maaltijd stukjes bruine boterham in de soep (zie foto) en tenslotte een halve (bruine!)boterham gewoon met boter en beleg in stukjes. De volgende ochtend een hele en vandaag zelfs anderhalf. Zonder enig protest en met wat hulp op het gebied van vork in het eten prikken. Ze heeft ‘simpel’ geleerd hoe je met je tong zoiets naar binnen i.p.v. naar buiten werkt. Koekjes wilde ze nooit, die werden direct weggesmeten(!) Vanochtend stond ze er nieuwsgierig aan te knabbelen, maar dat lukte nog niet… morgen maar een zachter koekje.
Idem dito met haar onzekerheid met lopen. Ze bleef bij elk drempeltje in het huis jammerend staan met haar armpjes in de lucht. Vanwege die letterlijke en figuurlijke drempels was haar leefruimte beperkt tot de 6 vierkante meter van onze zithoek. Inmiddels neemt ze dankzij Eelco’s stapsgewijze support sinds vandaag zelfs zelfstandig de opstap van 10 cm hoog tussen onze zithoek en eethoek, terwijl daar wel een stoel staat waar ze zich aan vasthoudt. Ongelooflijk zoals dat meisje zich ontwikkelt met een beetje tijd aandacht en (zo onmerkbaar mogelijke) aansporing. Maar bijzonder ook hoe bij dit alles haar humeur altijd bijzonder opgewekt is, probleem voorbij en ze is alweer blij.
En dan Sannika, onze andere grote lieverd! Vivike noemen we ons ‘dappere kleintje’ en Sannika ons ‘wijze kleintje’. Bijzonder hoe snel je van twee van zulke kinderen gaat houden hoor.
Wat een schat zoals Sannika je rustig kan aankijken en bestuderen en met kleine lachjes laat weten dat ze geniet van de aandacht als ze zo bij je op schoot zit, wat bedenkt dat wijze kleintje dan allemaal? Ze lijkt zoveel meer te begrijpen, haar leefwereldje is op dit moment sowieso heel wat groter dan die van haar zus. En wat een heerlijk ontdekkertje ook! Terwijl Vivi al het onbekende en onverwachte weg wil gooien en duwen, lokt het haar juist aan tot nieuwsgierigheid en onderzoek. Allereerst natuurlijk wij, die uitgebreid bestudeerd worden, maar ook het huis, de tuin, het internetcafé en de Vendeglö (eetgelegenheid) waar we gisteren aten toen we winkelden in Tiszakéske. Alles vindt ze het ontdekken waard. Ons huis wordt van de ene tot de andere hoek bestudeerd, soms zomaar een 10 minuten staat ze zelfs in een donkere kamer aandachtig rond te kijken al of niet met duim in de mond, maar telkens tussendoor komt ze even buurten voor een vrolijk contactmomentje met papa of mama, even een groet of haar naam noemen is al weer genoeg voor een vreugderoepje. Heerlijk! En wat ruimt ze telkens fantastisch al het speelgoed op, haar schoenen op de plek, spullen in de kast een gemorst plekje van het eten moet direct weggeveegd worden… (o, o, hoe steriel zou ze opgevoed zijn?) Wel heel gemakkelijk maar we willen haar laten ervaren dat we óók van haar houden als ze niet zo perfect alles doet. Gelukkig durft ze ook wel ongehoorzaam te zijn, maar als we haar dan berispen schrikt ze wel. Nem szabad Sanni! (dat mag niet, Sanni!) We willen haar duidelijk laten merken dat ook als ze iets doet wat niet mag, we haar toch lief blijven vinden. Bijzonder was toen ze een keer bij Eelco op schoot lag, beentjes elk aan een kant en hoofdje in zijn handen en hij telkens zachtjes zei: “Papa nagyon szeret Sannika”, dat ze bij elke keer dat hij dat zei nee schudde met haar hoofdje, o, o, wat gaat er dan om in haar hoofdje? Sowieso vind ze het gelukkig heerlijk om geknuffeld te worden, dan uit ze steeds tevreden zachte lachjes.
Sannika is ook wel een soort regelend moedertje voor haar zusje ‘Vivi’, ze neemt haar soms bij de hand, zoals wij dat deden bij een drempeltje, en toen ze Vivi onverwacht zelf het drempeltje van 10 cm zag nemen riep ze geschrokken ‘ooee!’ Ook heeft ze wel de neiging om voor Vivike te bepalen waar zij mee speelt. Nogal gemakkelijk neemt ze Vivi speelgoed af waar ze zelf mee wil spelen die dat juist nogal gemakkelijk lijkt te accepteren. Nu Vivi zich gaat ontwikkelen lijkt Sannika zich zelfs soms zelfs bedreigd te voelen in haar eigen speelwereldje en roept soms dat Vivi ergens niet mee mag spelen terwijl ze over het speelgoed gaat hangen. Toch genoot ze er vanochtend enorm van dat Vivi deze hele ochtend achter haar aan rende van de ene kant van het huis naar de andere kant, drie drempeltjes over. Samen is toch ook wel echt genieten, vond onze Sannika!
Hoewel ze dus speciale zorg heeft voor Vivien vind ze het best moeilijk als wij Vivi ook speciale aandacht geven, zoals met het eten en drinken, dan moeten we haar eigenlijk ook even voeren en helpen. Nou dat doen we met liefde hoor, jij ook Sannika! Toen mama Vivike voor het eerst een tijdje in de draagzak droeg met koken was ze haast een beetje beledigd en eenzaam. Eelco gaf haar dan maar speciale aandacht (wat ze op zich toch al veel meer van ons krijgt omdat zij de hele dag van nature contact maakt, terwijl Vivi zich in haar eigen stille speelwereldje vermaakt). Maar we willen niet dat Sanni zich eenzaam voelt en proberen er steeds iets tegenover te zetten als we Vivike die speciale aandacht geven, totdat ze weet dat papa en mama ook gewoon van haar houden en zij heus ook haar eigen aandacht krijgt. Toen mama ’s avonds na het eten vroeg of Sanni ook even in de draagzak wilde was ze geweldig blij. En voordurend weer die blijde dankbare vreugdekreetjes en het stil aankijken van mama. ‘Mama nagyon szeret Sanni’… vreugdegeluidje als antwoord. Oei, oei wel wat kilootjes zwaarder dan haar zus hoor (jammer dat we hier geen weegschaal hebben), maar we geven dit jou ook zo graag nog een tijdje lieverd!
Leuk vinden we dat Sanni ook geïnteresseerd is in boekjes, we hebben hier zo’n 20 (!) boekjes voor de kinderen in de kast staan, en ze worden stuk voor stuk ontdekt, bekeken en weer keurig netjes in de kast teruggezet door het ‘wijze kleintje’. Vaak wijst ze de laatste dagen dan dingen aan waarvan wij moeten zeggen hoe het heet. Ze lijkt al heel wat woorden die we zeggen te begrijpen en opdrachten die we in het Nederlands geven volgt ze op. Maar het zelf uitspreken wil ze echt nog niet, terwijl Vivi er soms ineens een Nederlands woord uitgooit of naspreekt en zelfs haar nieuwe naam regelmatig zachtjes voor zich heen aan het herhalen is. Wel lijkt Sannika een beetje van slag te raken als mensen haar in het Hongaars toespreken (dus de Hongaren) Dat vind ze dan ineens moeilijk en terwijl Vivi gewoon in het Hongaars terug reageert, wil Sanni absoluut niet reageren, als het te lang aanhoud gaat ze zelfs huilen en kruipt bij ons. Die lieverd, ze weet dan waarschijnlijk niet meer met wie ze zich moet identificeren en zoekt dan toch haar veiligheid al bij ons.
Die momentjes komen niet zo heel vaak voor trouwens omdat we ons eigenlijk, zoals jullie uit dit verslag begrijpen niet zo zeer bezig houden met uitstapjes in het Hongaarse, maar gewoon met het gezinsleven, met de ontwikkeling van de meisjes, door met hen te spelen, leven en hen lief te hebben, oftewel met de hechting.
Tot zover weer ons verslag, tot een volgende ronde!
Hier dan ons verslagje na een weekje samen wonen met de kinderen. Het went allemaal erg snel. Waar de kinderen erg van lijken te houden zijn rituelen. Alleen al het eten aan tafel - we hebben uit de dagen bij het pleeggezin de indruk dat dat daar erg weinig of misschien wel nooit gebeurde- , het eigen plekje aan tafel, de volgorden bij het naar bed gaan, ze weten alles precies. En ze juichen bij alles wat bekend is en weer terug komt, zelfs bij het verschonen… (helaas allebei nog een luier, maar dat is van later zorg). Wat een stel meiden en lachebekjes. Grapjes die ze leuk vinden moeten oneindig herhaald worden, en de één staat zich te verkneutelen als het bij de ander gebeurt, en wil daarna natuurlijk zelf, bijvoorbeeld als Eelco ze met een ‘Jonas’ in bed zwiert.
We leven nu gewoon als gezinnetje. Eelco probeert zich ’s morgens te richten op de studie, terwijl ik de meisjes vermaak en het huishouden doe. ’s Middags doen ze hun slaapje en daarna spelen met papa. Als ik het eten klaarmaak loopt het grut als bijtjes om me heen, en als de tafel gedekt wordt juichen ze. Overal zijn ze blij mee. Lekker even buiten spelen op de veranda, even in de auto voor boodschappen, en nota bene de kleertjes die ze ’s morgens aankrijgen. ’s Morgens blijven ze stil tot wij hen uit bed komen halen en ze juichen als het zover is. Van ’s morgens tot ’s avonds zijn ze goed gehumeurd.
Een bijzondere ontwikkeling is wel die van Vivike. De pleegmoeder (Anya) gaf ons wat haar betreft wel extra adviezen. Vivi had bijvoorbeeld grote tegenzin tegen drinken en moest daar altijd toe gedwongen worden. Het lukte bij Anya alleen als ze Vivike op haar rug legde, en ze dronk altijd alleen maar uit een flesje. Met eten werd ze altijd nog gevoerd en Sannika at zelf. Ook at Vivike nog geen brood, alleen pap dus en haar warme maaltijden werden fijn gemaakt, want stukjes werkte ze direct met haar tong naar buiten. Inderdaad werd dat ook onze ervaring. We zagen dat ze met haar tong geen raad wist als er een stukje vast voedsel inkwam ze het alleen maar de verkeerde kant op werkte: naar buiten…, ook wist ze niet hoe ze moest bijten. Haar protest was groot als we haar iets in de orde van stukjes probeerden te laten eten, zelfs bij een klein stukje afgebroken banaan, nog groter was haar protest bij het drinken. Voor de zekerheid had ik ook natuurlijk direct een fles in huis gehaald, maar was niet van plan om dat te blijven handhaven. En omdat een fles toch ook al met geschreeuw ging probeerde ik dan maar gelijk een tuitbeker, en natuurlijk haar houding zo rechtop mogelijk! In de houtgreep dan maar (want anders dronk ze echt geen enkele druppel ze sloeg voortdurend naar het drinken) weliswaar vriendelijk en zacht maar wel echt onverbiddelijk. Voortdurend zei ik haar dat ik haar lief vind (mama nagyon szeret Vivi) maar daarnaast ook dat het drinken lekker was (enni finom!), met tussenpauzes telkens een slokje, natuurlijk opletten of het slikken echt wel lukte, maar dat was het probleem niet gelukkig. Maar wat een schreeuwend spartelend speenvarkentje, dat wel! Ze moest alles stapje voor stapje accepteren, dat gold sowieso voor alles. Bij onverwacht oppakken en zo inbreken in haar eigen wereldje schreeuwde ze al. Maar goed voor zo’n 125 ml per dag had ik die eerste keer een 3 kwartier nodig, de tweede keer een half uur. De derde dag gaf ze halverwege haar geschreeuw op, en werd haar protest wat zachter, en dronk ze met muizenslokjes de rest op met af en toe nog een grote schreeuw, maar ook minstens wel een half uur. De derde dag weer eerst aan Sannika een tuitbekertje gegeven en vervolgens net als de vorige keren eerst eens úitnodigend bij Vivi gezet, voordat de ‘slachtpartij’ weer moest beginnen. En… ja hoor ze pakte hem deze keer op en bestudeerde hem in plaats van hem boos weg te slaan, maar toch weer neergezet, toch een mooi eerste stapje! Ik vroeg of ik haar zou helpen, nee ze wilde het niet en ook niet drinken, oké de beproefde methode dan maar weer en nu met zacht gejammer, maar het ging er gemakkelijker in. Inmiddels gingen we bij Sannika over op een gewone beker, die vond dat wel interessant. Maar waarom bij Vivi eigenlijk niet? Dus bij de ochtendmaaltijd ook maar een muizenbeetje 50 cc bij Vivi neergezet in een gewone beker, protest natuurlijk! Maar de volgende ochtend toch wat meer succes, de inhoud werd toch eens bestudeerd verder wist ze er geen raad mee, en mama’s hulp met wat zielig gejammer geaccepteerd. We hebben sterk de indruk dat het een uitdaging voor haar was om hetzelfde als Sannika behandeld te worden. Toen ze een keer daarna toch zelf die beker eens experimenteel naar haar mond bracht en we haar maar zelf even lieten gaan, bracht ze ervaringloos haar beker veel te ver en liep het langs haar kin haar nek in, oei oei, schrikken en huilen natuurlijk, oké mama maar weer helpen dan, met wat zacht protest. Woensdagmiddag, drinktijd dacht ik, laat dat tuitbekertje nu ook maar achterwege hoor, dus Sannika en Vivike kregen allebei weer uitnodigend een beker op het tafeltje. En ja! Ze verkende haar bekertje weer en begon helemaal zelfstandig te drinken, en … helemaal leeg. Tjonge, wat hebben we haar geprezen! Vrijdag dronk ze alleen nog maar liggend op haar rug uit de fles nota bene…
Alle keren daarna geen problemen meer. Gewoon 2 x per dag drinken bij de broodmaaltijd, waar ze zelf haar handjes naar uitstrekt om het te pakken, we hoeven niet eens aan te sporen. Ze heeft gewoon een geweldige ontdekking gedaan in haar leefwereldje. Allereerst hoe je nou vloeibaar vocht in je mond moet verwerken terwijl je zit, maar ook hoe heerlijk het is om dat gewoon zelfstandig te kunnen doen.
Idem dito met het eten. Vanaf het begin wilde ik geen pap geven als het niet écht nodig was. Dus eerst maar eens een boterham in ministukjes met warme melk en suiker eroverheen. En waarom eigenlijk niet met zelf een lepeltje in haar hand? Dat eigen lepeltje leek genoeg aantrekkelijk voor de rest van haar vliegensvlugge eetontwikkeling. Zelf eten net als Sannika! Na de melk, een volgende maaltijd stukjes bruine boterham in de soep (zie foto) en tenslotte een halve (bruine!)boterham gewoon met boter en beleg in stukjes. De volgende ochtend een hele en vandaag zelfs anderhalf. Zonder enig protest en met wat hulp op het gebied van vork in het eten prikken. Ze heeft ‘simpel’ geleerd hoe je met je tong zoiets naar binnen i.p.v. naar buiten werkt. Koekjes wilde ze nooit, die werden direct weggesmeten(!) Vanochtend stond ze er nieuwsgierig aan te knabbelen, maar dat lukte nog niet… morgen maar een zachter koekje.
Idem dito met haar onzekerheid met lopen. Ze bleef bij elk drempeltje in het huis jammerend staan met haar armpjes in de lucht. Vanwege die letterlijke en figuurlijke drempels was haar leefruimte beperkt tot de 6 vierkante meter van onze zithoek. Inmiddels neemt ze dankzij Eelco’s stapsgewijze support sinds vandaag zelfs zelfstandig de opstap van 10 cm hoog tussen onze zithoek en eethoek, terwijl daar wel een stoel staat waar ze zich aan vasthoudt. Ongelooflijk zoals dat meisje zich ontwikkelt met een beetje tijd aandacht en (zo onmerkbaar mogelijke) aansporing. Maar bijzonder ook hoe bij dit alles haar humeur altijd bijzonder opgewekt is, probleem voorbij en ze is alweer blij.
En dan Sannika, onze andere grote lieverd! Vivike noemen we ons ‘dappere kleintje’ en Sannika ons ‘wijze kleintje’. Bijzonder hoe snel je van twee van zulke kinderen gaat houden hoor.
Wat een schat zoals Sannika je rustig kan aankijken en bestuderen en met kleine lachjes laat weten dat ze geniet van de aandacht als ze zo bij je op schoot zit, wat bedenkt dat wijze kleintje dan allemaal? Ze lijkt zoveel meer te begrijpen, haar leefwereldje is op dit moment sowieso heel wat groter dan die van haar zus. En wat een heerlijk ontdekkertje ook! Terwijl Vivi al het onbekende en onverwachte weg wil gooien en duwen, lokt het haar juist aan tot nieuwsgierigheid en onderzoek. Allereerst natuurlijk wij, die uitgebreid bestudeerd worden, maar ook het huis, de tuin, het internetcafé en de Vendeglö (eetgelegenheid) waar we gisteren aten toen we winkelden in Tiszakéske. Alles vindt ze het ontdekken waard. Ons huis wordt van de ene tot de andere hoek bestudeerd, soms zomaar een 10 minuten staat ze zelfs in een donkere kamer aandachtig rond te kijken al of niet met duim in de mond, maar telkens tussendoor komt ze even buurten voor een vrolijk contactmomentje met papa of mama, even een groet of haar naam noemen is al weer genoeg voor een vreugderoepje. Heerlijk! En wat ruimt ze telkens fantastisch al het speelgoed op, haar schoenen op de plek, spullen in de kast een gemorst plekje van het eten moet direct weggeveegd worden… (o, o, hoe steriel zou ze opgevoed zijn?) Wel heel gemakkelijk maar we willen haar laten ervaren dat we óók van haar houden als ze niet zo perfect alles doet. Gelukkig durft ze ook wel ongehoorzaam te zijn, maar als we haar dan berispen schrikt ze wel. Nem szabad Sanni! (dat mag niet, Sanni!) We willen haar duidelijk laten merken dat ook als ze iets doet wat niet mag, we haar toch lief blijven vinden. Bijzonder was toen ze een keer bij Eelco op schoot lag, beentjes elk aan een kant en hoofdje in zijn handen en hij telkens zachtjes zei: “Papa nagyon szeret Sannika”, dat ze bij elke keer dat hij dat zei nee schudde met haar hoofdje, o, o, wat gaat er dan om in haar hoofdje? Sowieso vind ze het gelukkig heerlijk om geknuffeld te worden, dan uit ze steeds tevreden zachte lachjes.
Sannika is ook wel een soort regelend moedertje voor haar zusje ‘Vivi’, ze neemt haar soms bij de hand, zoals wij dat deden bij een drempeltje, en toen ze Vivi onverwacht zelf het drempeltje van 10 cm zag nemen riep ze geschrokken ‘ooee!’ Ook heeft ze wel de neiging om voor Vivike te bepalen waar zij mee speelt. Nogal gemakkelijk neemt ze Vivi speelgoed af waar ze zelf mee wil spelen die dat juist nogal gemakkelijk lijkt te accepteren. Nu Vivi zich gaat ontwikkelen lijkt Sannika zich zelfs soms zelfs bedreigd te voelen in haar eigen speelwereldje en roept soms dat Vivi ergens niet mee mag spelen terwijl ze over het speelgoed gaat hangen. Toch genoot ze er vanochtend enorm van dat Vivi deze hele ochtend achter haar aan rende van de ene kant van het huis naar de andere kant, drie drempeltjes over. Samen is toch ook wel echt genieten, vond onze Sannika!
Hoewel ze dus speciale zorg heeft voor Vivien vind ze het best moeilijk als wij Vivi ook speciale aandacht geven, zoals met het eten en drinken, dan moeten we haar eigenlijk ook even voeren en helpen. Nou dat doen we met liefde hoor, jij ook Sannika! Toen mama Vivike voor het eerst een tijdje in de draagzak droeg met koken was ze haast een beetje beledigd en eenzaam. Eelco gaf haar dan maar speciale aandacht (wat ze op zich toch al veel meer van ons krijgt omdat zij de hele dag van nature contact maakt, terwijl Vivi zich in haar eigen stille speelwereldje vermaakt). Maar we willen niet dat Sanni zich eenzaam voelt en proberen er steeds iets tegenover te zetten als we Vivike die speciale aandacht geven, totdat ze weet dat papa en mama ook gewoon van haar houden en zij heus ook haar eigen aandacht krijgt. Toen mama ’s avonds na het eten vroeg of Sanni ook even in de draagzak wilde was ze geweldig blij. En voordurend weer die blijde dankbare vreugdekreetjes en het stil aankijken van mama. ‘Mama nagyon szeret Sanni’… vreugdegeluidje als antwoord. Oei, oei wel wat kilootjes zwaarder dan haar zus hoor (jammer dat we hier geen weegschaal hebben), maar we geven dit jou ook zo graag nog een tijdje lieverd!
Leuk vinden we dat Sanni ook geïnteresseerd is in boekjes, we hebben hier zo’n 20 (!) boekjes voor de kinderen in de kast staan, en ze worden stuk voor stuk ontdekt, bekeken en weer keurig netjes in de kast teruggezet door het ‘wijze kleintje’. Vaak wijst ze de laatste dagen dan dingen aan waarvan wij moeten zeggen hoe het heet. Ze lijkt al heel wat woorden die we zeggen te begrijpen en opdrachten die we in het Nederlands geven volgt ze op. Maar het zelf uitspreken wil ze echt nog niet, terwijl Vivi er soms ineens een Nederlands woord uitgooit of naspreekt en zelfs haar nieuwe naam regelmatig zachtjes voor zich heen aan het herhalen is. Wel lijkt Sannika een beetje van slag te raken als mensen haar in het Hongaars toespreken (dus de Hongaren) Dat vind ze dan ineens moeilijk en terwijl Vivi gewoon in het Hongaars terug reageert, wil Sanni absoluut niet reageren, als het te lang aanhoud gaat ze zelfs huilen en kruipt bij ons. Die lieverd, ze weet dan waarschijnlijk niet meer met wie ze zich moet identificeren en zoekt dan toch haar veiligheid al bij ons.
Die momentjes komen niet zo heel vaak voor trouwens omdat we ons eigenlijk, zoals jullie uit dit verslag begrijpen niet zo zeer bezig houden met uitstapjes in het Hongaarse, maar gewoon met het gezinsleven, met de ontwikkeling van de meisjes, door met hen te spelen, leven en hen lief te hebben, oftewel met de hechting.
Tot zover weer ons verslag, tot een volgende ronde!
-
27 Februari 2010 - 08:38
Tante Ada:
Met veel interesse jullie verslag gelezen. Geweldig hoe jullie de relatie met de kinderen opbouwen en hoe ze reageren.Je ziet maar dat er met extra aandacht veel te bereiken is.
-
27 Februari 2010 - 09:26
Peter En Petra:
Geweldig om al deze positieve ontwikkelingen te lezen echt heerlijk voor jullie . Be blessed. -
27 Februari 2010 - 09:56
Johan En Lydia:
Lieve Eelco, Cobi en kindertjes,Wat een schatjes zijn jullie dochtertjes. En wat heerlijk dat het tot nu toe zo goed gaat. Ik hoop dat jullie nog een goede tijd mogen hebben samen. Heel veel liefs van ons allemaal en we leven met jullie mee. Groetjes van Johan en Lydia en een kus voor Sanneke en Vivien -
27 Februari 2010 - 15:12
Tante Els EnOom Piet:
Lieve Eelco,CobySanneke,en /vi
vien. Wat fijn voor allemaal dat het zo goed mag gaan. En dat de kindertjes het zo naar hun zin hebben. Wij zijn erg dankbaar voor jullie en worden wel erg nieuwsgierig naar hen.
Veel fijne dagen nog met elkaar,en wij gedenken aan julie in ons gebed.
gr.t.Els en O.Piet -
27 Februari 2010 - 16:28
Elly En Marius:
Wat geweldig om jullie zo te kunnen volgen. We zijn heel blij voor jullie dat het zo goed gaat in het kontakt met jullie dochters. Hartelijke groet. -
27 Februari 2010 - 20:11
Liesbeth :
Lieve Eelco en Cobi,
Ongelofelijk, wat maken Vivien en ook Alexandra een snelle ontwikkeling door in enkele dagen tijd! Heerlijk dat het met het eten en drinken van Vivien nu ook zo goed gaat. Fijn dat jullie zo op je gemak aan de hechting kunnen werken. Nog een hele goede en gezegende tijd met z'n viertjes!
Groetjes, ook van Kees-Jan en de kinderen, Liesbeth -
27 Februari 2010 - 20:34
Evelien:
Ha ouders!!
Bijzonder, hoe Vader leidt en jullie met deze jonge leventjes een heel hoge en grote verantwoordelijkheid heeft toevertrouwd... Heel mooi en fijn om weer een verslag te lezen! Wat doet onvoorwaardelijke liefde en aandacht toch wezenlijk veel! Kracht, volhardende Liefde en tact toegebeden van onze Hemelse almachtige Vader! Hij zegene jullie als ouders, en deze dierbare meisjes door dit alles en jullie heen!
Lieve groet,
-
27 Februari 2010 - 21:13
Idelette:
Hallo!
Van Annemarie kreeg ik de link naar jullie weblog.
Leuk, mooi om dit te lezen.
Gefeliciteerd met jullie dochters. Veel geluk en vreugde gewenst!
-
27 Februari 2010 - 21:21
Wim En Corine:
Dag Eelco, Cobi, Vivien en Alexandra,
Wat geweldig om te lezen hoe jullie zo snel al een gezin vormen. Waarschijnlijk weten jullie af en toe niet wat jullie overkomt...!
Knap ook dat jullie al zo snel zulke duidelijke en liefdevolle opvoeders blijken te zijn. Mooi om te lezen wat liefde en aandacht met kinderen doet. Heel veel plezier, wijsheid en Zegen van de Heere toegewenst voor jullie allevier! -
28 Februari 2010 - 00:30
Wilma En Peter:
Lieve mensen, net jullie verslag gelzen, was er heel ontroerd van, geweldig!!
We zijn met jullie dankbaar dat alles zo goed gaat, wat heerlijk voor deze lieve meisjes dat jullie hun ouders mogen zijn en wat fijn dat zij jullie dochters zijn. Er is veel te beleven en te ervaren en er zullen ook veel emoties zijn. Heerlijk om zo'n gedetailleerd verslag te lezen, ik zie het helemaal voor me; met dat eten en spelen.
En ooooh die fantastische foto's, vivian met dat bord soep voor zich en Sannika in die draagzak met die gezichtjes erbij, het spreekt voor zich, hoor! heel leuk om te zien, leuk dat jullie ons dit inkijkje geven!
We zijn benieuwd naar de door jullie gegeven namen, het zullen vast prachtige namen zijn!
Ik zag dat die meiden al die witte vestjes aan hebben, schattig!!! en ze passen volgens mij prima!
Lieve Eelco en Cobi, geniet van jullie kinderen en verblijf daar, wij genieten hier met jullie mee! En bidden voor jullie, ik dacht net, zouden er nog speciale gebedspunten zijn? Maar ach, de Heere ziet alle dingen, Hij weet wat nodig is! Zijn nabijheid toegebeden.
Hartelijke groet, Wilma en Peter, Isaac, Maria en Aurelius -
28 Februari 2010 - 20:33
Anja Ten Klooster:
hallo luitjes,
we kennen jullie nog van de reünie afgelopen zomer in Malden;via Jaquelien hoorden wij, dat jullie nu (al) in Hongarije zijn, om jullie 2 meiden op te gaan halen. echt helemaal super. we hebben uiteraard met veel belangstelling jullie reisverslagen gelezen. echt bijzonder.
geniet van de periode daar met z'n 4-en. groetjes en tot mails,
egbert en anja ten klooster, dalfsen en van onze 2 meiden Kitti en Szandi, die ook eigenlijk Alexandra heet. -
01 Maart 2010 - 09:03
Elektra:
Hallo.
Prachtig al die ontwikkelingen! Gods hand is met jullie!!Prijs Hem!
Liefs -
01 Maart 2010 - 19:23
Oom Cor & Tante Geer:
Met veel plezier jullie verslag gelezen.
Geweldig dat de kids zich zo snel ontwikkelen.
Liefde en aandacht doen zo veel,wij wensen jullie nog een gezegende en fijne tijd toe.Ze zijn dezelfde dag jarig als oom cor,leuk he.
-
02 Maart 2010 - 10:13
Ger En Mary:
Wat hebben jullie al beleefd, met die mooie meisjes fantastisch dat je nu al vorderingen ziet!!!De Heer is goed Hij geeft jullie elke dag nieuwe kracht en inzicht.We vinden het heel leuk zo al jullie belevenissen te kunnen mee beleven!Veel liefs en groetjes van ons beiden. -
02 Maart 2010 - 11:12
Tante Joke, Z.A.:
Vanmorgen belde je ma Eelco met het verhaal van de kinderen en hoe goed het gaat !Zij heeft in korte tijd nu 10 kleinkinderen.Wat heerlijk voor jullie maar nog meer voor de kinderen dat de Heere voorzien heeft.Alle lof en dank aan Hem. -
02 Maart 2010 - 21:54
Marnix En Annemarie:
Hoi Cobi en EElco,
Wat geweldig dat het zo goed gaat met jullie twee lieve meisjes.Fijn dat jullie zo in alle rust elkaar leren kennen en een relatie op kunnen gaan bouwen. Veel wijsheid toegewenst.
Groetjes van ons viertjes. -
02 Maart 2010 - 22:09
Gert En Magda Blonk:
Een stralend, hecht gezinnetje. Wat een prachtige gezinsfoto. Je kunt je toch niet voorstellen dat jullie nog maar zo kort bij elkaar zijn. Het is een wonder! De Here is groot en zeer te prijzen. Hartelijke groeten, Gert en Magda. -
03 Maart 2010 - 06:39
Sam En Esther:
lieve allemaal,
wat heerlijk om jullie verslag te lezen en mee te genieten van alle dingen die jullie beleven en te zien hoe mooi het hechten gaat.
prachtig, God is groot.
veel plezier verder en tot gauw.
liefs van de hakjes -
04 Maart 2010 - 20:55
Tante Alie:
Wat geweldig die ontwikkeling van deze kinderen. Ook de wijsheid die jullie krijgen voor deze opvoeding.We wensen jullie nog een heel goede tijd toe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
