Eind in zicht
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Eelcobi
23 Maart 2010 | Hongarije, Tiszajenő
Vorige week hebben we heerlijk voorjaarsweer gehad hier in Tiszajenö, en hebben dus van ons ‘buiten’ genoten, de prachtige ruimte om het huisje heen. De meisjes hebben regelmatig heerlijk buiten gespeeld, op de veranda of het grasveld en we hebben zelfs een keertje buiten gegeten. Er staan sneeuwklokjes te bloeien en krokussen en de bomen beginnen uit te lopen. Kortom we genieten hier van de nieuwe lente in de tuin, maar ook van de nieuwe lente in ons leven.
Donderdag kregen we de 2e keer bezoek van de kinderbescherming. Hierbij was ook de vrouw aanwezig die al die jaren de voogd van de meisjes is geweest en de meisjes bezocht in het pleeggezin. Ze waren tevreden en vonden dat de meisjes zich zichtbaar aan het hechten waren en zich ontwikkelden en zich veilig leken te voelen.
Vrijdag zijn we een dagje naar de Puszta geweest. Dat was een geweldige ervaring. Hortobagy is de toeristische trekpleister van dit gebied, hier hebben we het herdermuseum bewonderd. Maar vooral ook de tocht met paard en wagen door een stukje wondermooie ruige vlakte van de Puszta was onvergetelijk! Sannika vond het rijden met paard en wagen wat eng aan het begin, dat werd huilen geblazen, maar na even wennen brak toch gelukkig haar genietende lach weer door. Vivike heeft zich met recht als ons ‘dappere kleintje’ gedragen bij al die nieuwe dingen, ze liet het zich allemaal welgevallen. Kortom opnieuw was het een geweldig stel gemakkelijke meiden, die aan het eind van de rit de ogen niet meer open konden houden en op het geklepper van de paarden, beschermd onder een warme Hongaarse deken, lekker konden slapen. Het was echt een leuke dag.
Gisteren was het dan zover! De 30 dagen zorgplicht zaten erop! En de kinderbescherming had een positief advies gegeven, dat doorgang van de adoptie in het belang van de kinderen zou zijn. Márti was weer naar Hongarije gereisd om te tolken en alles te begeleiden, en we ontmoetten haar weer bij de instelling voor voogdij in Jászárokszállás, waar we voorafgaand aan de zorgplicht ook al een keer geweest waren. Hier is een verslag gemaakt van de voortgang van het contact met de meisjes en hun ontwikkeling in die dertig dagen, aan de hand van een rapport van de 2 personen van de kinderbescherming. En is het adoptiebesluit door de voogdijraad opgesteld. Na een iets kortere zitting dan de vorige keer mochten we 45 keer onze handtekening zetten… toch iets minder dan de eerste keer (4 weken eerder) want toen waren het er 60… Oei, aan het eind wist ik echt niet meer hoe die handtekening nu ook weer ging.
Maar dat adoptiebesluit was dus het belangrijkste: de toestemming om deze meisjes te mogen adopteren als onze dochters! Wat een nog niet helemaal te bevatten geschenk! Daarna zijn we ’s middags ook nog naar de geboorteplaats van de meisjes geweest. Want nu moeten de papieren in orde gemaakt worden. En hier moesten we beginnen, namelijk het aanvragen van een uittreksel uit het geboorteregister voor de twee, waarbij de nieuwe namen werden al vermeld, met dus ook hun nieuwe achternaam.
Hierbij gaan we nu ook jullie, zoals beloofd de namen geven. De meisjes gaan heten: Vivike: Vivien Jedidah en Sannika: Alexandra Ruchama. De roepnamen Jedidah en Ruchama zijn door de kinderen eigenlijk als vanzelfsprekend aanvaard. Ze luisteren er net zo naar als naar Vivike en Sannika. Daarnaast hebben we hier de paspoorten aangevraagd voor de meisjes.
Aan het eind van de dag hebben we nog een bezoek gebracht aan het ziekenhuis waar de meisjes zijn geboren voor wat foto’s voor hun adoptieboek. En tenslotte kregen we na deze intensieve dag, op weg naar huis een lekke band op een geweldige Hongaarse 90km-kuilen-weg waar we in eerste instantie met een geweldige vaart dachten te kunnen rijden, en daardoor niet eens het verschil merkten tussen het geraas van de kuilen of het rijden op een lekke band. Het verwisselen ervan moest in het pikdonker, en kon niet in de berm vanwege de modder, gevaarlijk (!), maar toen ontdekten we dat de Hongaren hier gewoon met 30 km overheen reden. Gelukkig had ik in de auto eten voor de meisjes, dan maar een hele dag boterhammen. Toen we om 20.30 thuis kwamen meteen de meisjes op bed gelegd waar ze hun autoslaapje onmiddellijk voortzetten, en vanochtend weer om 07.45 van bed gelicht en 08.45 in de auto gezet voor ons volgende papieren-dagje…
Vandaag zijn we vervolgens de hele dag op pad geweest naar Budapest. Hier is eerst het adoptiebesluit van de voogdijraad geautoriseerd door de Centrale Autoriteit en daarna hebben we bij het ministerie van buitenlandse zaken de legalisatieaanvraag ingediend van dit adoptiebesluit. Tenslotte hebben we de paspoorten, die al klaar bleken te liggen, opgehaald bij het ministerie van binnenlandse zaken. Dat is toch wel heel bijzonder… weg gaan met de paspoorten van de meisjes in onze handen, die daarin en vanaf nu onze naam mogen dragen.
Wat een dag, en wat een heen en weer rijden tussen Buda en Pest (zo heten de twee stadsdelen die door de Donau van elkaar zijn gescheiden). Na een maaltijd in een Vendeglö in Pest met ons vijven is Márti weer naar Nederland vertrokken. De rest kunnen we zelf afronden. Die rest betekent morgen nog ‘even’ (4 uur op en neer) de legalisatie ophalen bij het Ministerie van buitenlandse zaken in Budapest. We hebben inmiddels vanaf ons vertrek uit Rotterdam al 4150 km gemaakt.
De meisjes zijn het wel echt zat al die autoritten. Morgen in elk geval lekker de benen strekken hoor! Verder zien we nog hoe het precies loopt met onze thuisreis.
Heel leuk was onze afsluiting van vandaag. Een bezoekje aan de dierentuin van Budapest. Erg leuk! Alle geoefende woordjes in de praktijk zien! Maarre… in het echt is zo’n olifant toch wel héél erg groot. Aan het begin was het toch wel even huilen bij al die grote dieren die meestal alleen maar door een glaswand van ons gescheiden waren. Het duurde een tijdje voor de meisjes in de gaten hadden dat de dieren veilig achter slot en grendel zaten, daarna kwam het genieten pas. Toch nog wel lastig hoor dat je met woorden ze niet kunt uitleggen hoe het zit en ze geruststellen.
Als alles goed gaat hopen we wel deze week onze laatste adoptie kilometers te gaan maken. Eind van deze week hopen we naar huis te komen ‘Háza Hollandban’!! Nog een hele rit… en nu met ons vieren. God is goed!
Donderdag kregen we de 2e keer bezoek van de kinderbescherming. Hierbij was ook de vrouw aanwezig die al die jaren de voogd van de meisjes is geweest en de meisjes bezocht in het pleeggezin. Ze waren tevreden en vonden dat de meisjes zich zichtbaar aan het hechten waren en zich ontwikkelden en zich veilig leken te voelen.
Vrijdag zijn we een dagje naar de Puszta geweest. Dat was een geweldige ervaring. Hortobagy is de toeristische trekpleister van dit gebied, hier hebben we het herdermuseum bewonderd. Maar vooral ook de tocht met paard en wagen door een stukje wondermooie ruige vlakte van de Puszta was onvergetelijk! Sannika vond het rijden met paard en wagen wat eng aan het begin, dat werd huilen geblazen, maar na even wennen brak toch gelukkig haar genietende lach weer door. Vivike heeft zich met recht als ons ‘dappere kleintje’ gedragen bij al die nieuwe dingen, ze liet het zich allemaal welgevallen. Kortom opnieuw was het een geweldig stel gemakkelijke meiden, die aan het eind van de rit de ogen niet meer open konden houden en op het geklepper van de paarden, beschermd onder een warme Hongaarse deken, lekker konden slapen. Het was echt een leuke dag.
Gisteren was het dan zover! De 30 dagen zorgplicht zaten erop! En de kinderbescherming had een positief advies gegeven, dat doorgang van de adoptie in het belang van de kinderen zou zijn. Márti was weer naar Hongarije gereisd om te tolken en alles te begeleiden, en we ontmoetten haar weer bij de instelling voor voogdij in Jászárokszállás, waar we voorafgaand aan de zorgplicht ook al een keer geweest waren. Hier is een verslag gemaakt van de voortgang van het contact met de meisjes en hun ontwikkeling in die dertig dagen, aan de hand van een rapport van de 2 personen van de kinderbescherming. En is het adoptiebesluit door de voogdijraad opgesteld. Na een iets kortere zitting dan de vorige keer mochten we 45 keer onze handtekening zetten… toch iets minder dan de eerste keer (4 weken eerder) want toen waren het er 60… Oei, aan het eind wist ik echt niet meer hoe die handtekening nu ook weer ging.
Maar dat adoptiebesluit was dus het belangrijkste: de toestemming om deze meisjes te mogen adopteren als onze dochters! Wat een nog niet helemaal te bevatten geschenk! Daarna zijn we ’s middags ook nog naar de geboorteplaats van de meisjes geweest. Want nu moeten de papieren in orde gemaakt worden. En hier moesten we beginnen, namelijk het aanvragen van een uittreksel uit het geboorteregister voor de twee, waarbij de nieuwe namen werden al vermeld, met dus ook hun nieuwe achternaam.
Hierbij gaan we nu ook jullie, zoals beloofd de namen geven. De meisjes gaan heten: Vivike: Vivien Jedidah en Sannika: Alexandra Ruchama. De roepnamen Jedidah en Ruchama zijn door de kinderen eigenlijk als vanzelfsprekend aanvaard. Ze luisteren er net zo naar als naar Vivike en Sannika. Daarnaast hebben we hier de paspoorten aangevraagd voor de meisjes.
Aan het eind van de dag hebben we nog een bezoek gebracht aan het ziekenhuis waar de meisjes zijn geboren voor wat foto’s voor hun adoptieboek. En tenslotte kregen we na deze intensieve dag, op weg naar huis een lekke band op een geweldige Hongaarse 90km-kuilen-weg waar we in eerste instantie met een geweldige vaart dachten te kunnen rijden, en daardoor niet eens het verschil merkten tussen het geraas van de kuilen of het rijden op een lekke band. Het verwisselen ervan moest in het pikdonker, en kon niet in de berm vanwege de modder, gevaarlijk (!), maar toen ontdekten we dat de Hongaren hier gewoon met 30 km overheen reden. Gelukkig had ik in de auto eten voor de meisjes, dan maar een hele dag boterhammen. Toen we om 20.30 thuis kwamen meteen de meisjes op bed gelegd waar ze hun autoslaapje onmiddellijk voortzetten, en vanochtend weer om 07.45 van bed gelicht en 08.45 in de auto gezet voor ons volgende papieren-dagje…
Vandaag zijn we vervolgens de hele dag op pad geweest naar Budapest. Hier is eerst het adoptiebesluit van de voogdijraad geautoriseerd door de Centrale Autoriteit en daarna hebben we bij het ministerie van buitenlandse zaken de legalisatieaanvraag ingediend van dit adoptiebesluit. Tenslotte hebben we de paspoorten, die al klaar bleken te liggen, opgehaald bij het ministerie van binnenlandse zaken. Dat is toch wel heel bijzonder… weg gaan met de paspoorten van de meisjes in onze handen, die daarin en vanaf nu onze naam mogen dragen.
Wat een dag, en wat een heen en weer rijden tussen Buda en Pest (zo heten de twee stadsdelen die door de Donau van elkaar zijn gescheiden). Na een maaltijd in een Vendeglö in Pest met ons vijven is Márti weer naar Nederland vertrokken. De rest kunnen we zelf afronden. Die rest betekent morgen nog ‘even’ (4 uur op en neer) de legalisatie ophalen bij het Ministerie van buitenlandse zaken in Budapest. We hebben inmiddels vanaf ons vertrek uit Rotterdam al 4150 km gemaakt.
De meisjes zijn het wel echt zat al die autoritten. Morgen in elk geval lekker de benen strekken hoor! Verder zien we nog hoe het precies loopt met onze thuisreis.
Heel leuk was onze afsluiting van vandaag. Een bezoekje aan de dierentuin van Budapest. Erg leuk! Alle geoefende woordjes in de praktijk zien! Maarre… in het echt is zo’n olifant toch wel héél erg groot. Aan het begin was het toch wel even huilen bij al die grote dieren die meestal alleen maar door een glaswand van ons gescheiden waren. Het duurde een tijdje voor de meisjes in de gaten hadden dat de dieren veilig achter slot en grendel zaten, daarna kwam het genieten pas. Toch nog wel lastig hoor dat je met woorden ze niet kunt uitleggen hoe het zit en ze geruststellen.
Als alles goed gaat hopen we wel deze week onze laatste adoptie kilometers te gaan maken. Eind van deze week hopen we naar huis te komen ‘Háza Hollandban’!! Nog een hele rit… en nu met ons vieren. God is goed!
-
23 Maart 2010 - 21:11
Gerrie:
Wat heerlijk om dit allemaal te lezen!Ik vind de namen erg mooi!Succes en geniet nog even en alvast een goede reis naar huis!
gr Gerrie -
24 Maart 2010 - 06:16
Gertjan:
Sterkte toegewenst voor jullie gezin tijdens de lange rit naar huis.
Dat het een goede en veilige reis mag worden.
Gertjan, Margreet, Niels en Hanno -
24 Maart 2010 - 06:27
Sam En Esther:
geweldig wat een mooi verhaal weer.
en wat een prachtige namen.
we wensen jullie nog en fijne laatste week in hongarije en een hele goede en rustige terugreis.
we zien uit naar jullie thuis komst, staan niet gelijk op de stoep hoor maar het idee dat jullie straks weer thuis zijn is erg fijn.
veel liefs sam, esther en de kids -
24 Maart 2010 - 09:58
Hans En Jacqueline:
BEDANKT dat wij mee mochten lezen met jullie adoptiereis in Hongarije. Wij wensen jullie nog een paar fijne dagen toe daar en dan op naar Hollandia. Dan een nieuw begin voor jullie en de meisjes als gezin in Nederland. Wie weet zien/ spreken we elkaar nog eens. Zal de berichtjes missen.
Groeten, Hans en Jacqueline -
24 Maart 2010 - 16:05
Ger En Mary Van Den :
Wat zijn we blij voor jullie het is toch boven
bidden en denken gebeurd!Nog een fijne tijd en een hele goede terugreis, onder de bescherming van onze God en Vader!Hartelijke groetjes! -
24 Maart 2010 - 22:56
Corrie En Jaap:
Geweldig, de paspoorten zijn getekend!! Ze mogen bij jullie horen, ja God is goed.
Hele goede reis naar huis en behouden aankomst. -
25 Maart 2010 - 18:17
Oom Cor & Tante Geer:
we hebben genoten van jullie reisverslagen,vonden het leuk om jullie op deze manier te volgen,mooie aparte namen.
wensen julie een goede en behouden thuisreis.
-
26 Maart 2010 - 14:06
Mirjam En Jan:
lieve eelcobie,
Heerlijk om jullie verslag verder mee te lezen, wat een prachtige namen hebben jullie voor jullie dochters uitgekozen, het trof me! omdat jullie zo duidelijk de Heere hierin laten spreken! Wat zal ik met Gods gunsten overlaan die trouwe Heer voor Zijn gena vergelde..... Liefs,jan en Mirjam. -
26 Maart 2010 - 20:08
Harold En Petra:
Lieve Eelco en Cobi,
Nu zijn jullie officieel ouders geworden. Van harte gefeliciteerd! We zien ernaar uit om jullie in levenden lijve te mogen feliciteren met jullie schatten van dochters. Goede reis naar huis gewenst.
Harold, Petra, Annemieke, Jolinde -
27 Maart 2010 - 19:39
Elektra:
God is goed!!! -
28 Maart 2010 - 20:50
Kees-Jan En Liesbeth:
Lieve Eelco en Cobi,
Wat geweldig dat alles nu echt rond is! Het moet alles een hele bijzondere ervaring zijn. God is goed, dat blijkt uit alles.
Hopelijk hebben jullie een goede thuisreis gehad. We kijken er naar uit jullie met Jedidah en Ruchama te zien! -
31 Maart 2010 - 19:20
Marnix En Annemarie:
Hoi Cobi en Eelco,
Wat late reaktie op jullie laatste bericht,ik had eerder geen gelegenheid om het te lezen. Ik heb genoten van jullie uitgebreide verslag uit Hongarije. Wat geweldig dat jullie nu ook papa en mama mogen zijn van 2 prachtige kinderen. Van harte gefeliciteerd. Heel veel liefde en geluk met elkaar. We hopen jullie met z'n viertjes nog eens te ontmoeten. -
04 April 2010 - 21:15
Peter En Wilma:
Jullie zijn thuis!!!
Fijn hoor, het zal heel wat geweest zijn, deze hele ervaring en nu de ouders van Jedidah en Ruchama, prachtig!!!!
Het past geweldig bij jullie en deze lieve meisjes. en wat een mooie betekenis.
We wensen jullie Gods rijke zegen en wijsheid toe bij alle dingen en hopen jullie en jullie dochters natuurlijk eens te zien. We wachten rustig tot jullie aangeven er klaar voor te zijn!
Het was geweldig om zo via deze site mee te leven met jullie, want dat hebben we gedaan!
We horen graag van jullie!
veel liefs voor jullie allemaal!
-
20 April 2010 - 13:34
Attila En Belinda:
Hoi wij zijn Attila en Belinda,
Zsuzsanna Frang is mijn schoonmoeder en heeft jullie eens aan de telefoon gehad voor een vertaling tijdens jullie verblijf ( voor het huis). Wij hebben een SN adoptiekindje en willen heel graag eens in contact komen met jullie.
groetjes uit Belgie
attila.balthau@telenet.be
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
