De derde week met de meisjes
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Eelcobi
15 Maart 2010 | Hongarije, Tiszajenő
Beste allen. Hierbij dan alweer het verslag van de derde week met de meisjes. Tjonge we kunnen het ons haast niet voorstellen. De tijd vliegt…
We merken dat we deze tijd wel echt met elkaar nodig hebben hoor. Hoe we er ook van genieten, je bent natuurlijk niet zomaar ineens een gehecht gezinnetje. Wij moeten de meisjes leren kennen om goed te kunnen reageren op ze, dat is een zoektocht. En de meisjes? Tja, zelf hebben ze helemaal niet meer naar hun pleegmoeder gevraagd… maar dat zegt niets. Op een keer hebben we wat foto’s laten zien van het pleeggezin en gezegd dat Anya erg veel van hen hield, ze waren bijzonder geconcentreerd op de foto’s toen ze die zagen, zelfs Vivike, maar kort daarna was Sannika even wat huilerig ... logisch. Maar wat is wijsheid? Ze moeten ook niet het idee krijgen (wat je wel hoort van adoptiekinderen) dat ze verworpen zijn, met andere woorden dat de pleegmoeder ze niet meer ‘lief genoeg vond’ en ze daarom weg moesten. Is het goed om Anya er gewoon nog bij te laten horen, of moeten we haar helemaal wegzwijgen?! Goed, op advies van de kinderbescherming wachten we nog maar even voordat we opnieuw een keer deze foto’s kijken.
Wat betreft de hechting hebben ze volgens ons allebei wel hun eigen moeiten.
Sannika heeft het idee dat ze niets fout mag doen, in adoptietaal wil ze ons vooral ‘pleasen’, ze moet (van zichzelf) alles ‘goed doen’ om lief gevonden te worden. Een voorbeeld is dat de Hongaarse kinderbescherming ons aanraadde om toch alvast aan de zindelijkheidstraining te beginnen bij Sannika. Hoewel we zelf dachten om het pas te doen als we het met woorden beter kunnen uitleggen, dus als ze beter Nederlands spreken. Oké, laten we toch het advies opvolgen, het potje hadden we tenslotte al in huis gehaald en zoveel luiers vervangen in duo voor 2 kindjes per dag kost ook zo z’n tijd… Maar toen we er mee begonnen en Sannika begreep wat de bedoeling was had ze een probleem. Op het potje durfde ze haar behoeften nog niet te laten gaan, ook al wisten we dat we precies op tijd waren, gezien het kleine beginnetje in de luier, kwam er niets tot nauwelijks iets, maar in haar luier durfde ze het nu ook niet meer te doen. Tot nu toe had ze meestal zo’n keer of twee, drie ontlasting per dag en nu ineens nauwelijks iets. Totdat het er wel uit móest komen, een dag later vonden we haar, staand in een hoekje als een kind die iets stouts had gedaan, en toen ik vroeg of ze misschien gedrukt had begon ze onbedaarlijk te huilen. Ze had een boordevolle luier en ook al troostte ik haar en zei dat het niet erg was, ze bleef erg huilen bij het verschonen. Een volgende keer hetzelfde verhaal terwijl we haar in een hoekje in het toilet vonden, met diarree, van de ellende waarschijnlijk. Maar zetten we haar op het potje, dan durft ze weer niet en komt er niets… Nee hoor, we vinden het fijner om dit maar te laten wachten tot we goed kunnen uitleggen dat het echt niet erg is als het tijdens de training een keertje fout gaat. In plaats van haar nu te bevestigen in het idee dat ze perfect moet zijn en geen fouten mag maken om lief gevonden te worden. In adoptietermen ‘pleasingsyndroom’ genoemd. Een ander voorbeeld van Sannika is dus wat ik een eerder verslag ook meldde en wat steeds duidelijker voor ons zichtbaar is, namelijk dat hoewel we haar een overvloed van tijd geven, ze op de schaarse momenten dat haar zus eens aandacht vraagt en van ons krijgt, ze haar zus precies in gedrag kopieert, omdat ze diezélfde aandacht wil krijgen. Waardoor we wat Sannika betreft bijna geen privé aandacht aan Vivike zouden kunnen geven. Vraagt ze zich dan misschien af of we ook nog wel van haar houden?
Een voorbeeld van Vivike is dat ze gezien haar gedrag blijkbaar bang is om zich opnieuw te hechten. Zoals ze zich gedraagt, is zoals we ons hebben ingelezen over hechtingsproblematiek. Als we namelijk in gezelschap zijn, zoekt ze bij voorkeur geen contact met ons (want het is eng om je aan mensen te hechten die je opnieuw zouden kunnen in de steek laten), maar ze reikt met haar armpjes naar de vreemden, als wij haar dan zelf oppakken protesteert ze. Een ‘vreemde’ vind dat reiken natuurlijk heel lief, wat schattig! En ze wordt aangehaald en geknuffeld. En niet iedereen weet nu eenmaal wat hechtingsproblematiek is en dat ze haar dan juist, om haar te helpen, beter níet kunnen oppakken en aanhalen. De mensen van de adoptiestichting Peter en Márti deden dat trouwens heel goed in die eerst week, steeds verwezen ze naar ons als de meisjes bij hen kwamen ‘buurten’.
Maar hierdoor vinden we het wel wat lastig om ons in gezelschap te begeven. Afgelopen zaterdag zijn we bijvoorbeeld voor het eerst naar een kerkdienst geweest. Vanwege contact dat we hadden met een Hongaarse evangelist door ons eerdere bezoek 2 jaar geleden aan Hongarije, kregen we dit adres van hem, een gemeente op 20 minuten afstand aan de rand van Szolnok. We troffen daar direct bij binnenkomst een jonge vrouw die uitstekend Engels sprak en ons wegwijs heeft gemaakt in het gebouw en de dienst voor ons heeft getolkt. Toen we haar complimenteerde en vroegen of ze hierna niet moe was vertelde ze dat ze het erg leuk had gevonden en lerares Engels is. Ze vertelde ook dat het historisch zo gegroeid was dat de gemeente op zaterdag in plaats van op zondag diensten belegde. Ze waren ontstaan uit een gemeente in Boedapest waar ze op zondag naar toe gingen, maar de mensen uit deze omgeving waren ook eigen bijeenkomsten gaan houden op de zaterdagen, dat was nu zo gebleven, er zat verder geen principiële keuze achter.
Er waren eigen ruimten voor de kinderen die ze me liet zien, ze waren eigenlijk niet gewend dat kinderen erbij zaten in de dienst. Toch, juist vanwege de hechting besloten wij om het te proberen en als het niet zou gaan dat ik dan bv. met de kinderen even eruit zou gaan. Niet wetend dat de dienst ruim 3 uur zou gaan duren… tjonge wat een lange zit… De meisjes hebben zich overigens fantastisch gedragen. We zaten natuurlijk achterin vanwege het tolken, dat scheelde, en we hadden wat boekjes en kleurmateriaal en bananen! Om drie uur ’s middags begon de dienst en om zeven (!) uur zaten we pas weer in de auto terug naar huis.
Maar ook hier dus weer datzelfde probleem met Vivike, namelijk na de dienst, om zich juist vast te klampen aan vreemden…heel lastig om mee om te gaan, maar Eelco heeft haar toch maar een paar keer overgenomen uit andere armen (ik durf dat zelf dan niet zo, vind het niet zo vriendelijk overkomen, maar was toch wel blij dat Eelco dat initiatief nam).
Maar met dit soort ervaringen voelt die hechting dus heel kwetsbaar, en besef je dat je echt niet zomaar één twee drie een ‘gewoon’ gezinnetje bent geworden. Er zijn speciale dingen waar we rekening mee moeten houden en aan moeten werken, om relatie- en persoonlijkheids- problematieken te voorkomen en om de meisjes zich zo gezond mogelijk te laten ontwikkelen. Kortom we hebben nog véél langer nodig dan dit korte tijdje in Hongarije….om met elkaar te zijn. Wat is ‘aan elkaar wennen’? Oftewel in adoptietermen: wanneer is er sprake van hechting?
In elk geval beseffen we nu heel goed, zoals diverse adoptieorganisaties adviseren, dat het niet goed zal zijn om ons direct veel tussen anderen te bewegen samen met de kinderen of veel bezoek te ontvangen.
Verder genieten we, zoals al gezegd, erg van dit heerlijke stel meisjes. Elke dag is hier een feest. De sfeer is gezellig. Na drie weken ervaring met hoeveel tijd onze nieuwe taak als ouders en onze lieve handenbindertjes eigenlijk vragen, en het besef dat dat vanaf nu zo zal zijn, zoeken we natuurlijk naar nieuwe tijdsindelingen en levenswijzen… Tot nu toe komen we laat maar zeggen tijd te kort. We hopen maar dat ervaring ook wat meer vaardigheden meebrengt, maar vooral dat kennis van de Nederlandse taal ook wat meer gemak zal brengen. Ook beseffen we natuurlijk dat we nu méér tijd aan de meisjes besteden vanwege de bekende ‘hechting’ om hen zich ook op het gemak en veilig te doen voelen.
Wat de Nederlandse taal betreft wordt hier trouwens al veel geoefend. We hebben erg leuke geplastificeerde kaartjes van m’n zus gekregen met o.a. diverse dieren. Hiermee wordt druk geoefend inclusief geluid en gebaren die er bij de dieren horen, die ze vrijwel allemaal al weten. Sannika wijst ook regelmatig van alles aan, waar wij de woorden van moeten noemen. Grappig is dat ze met sommige letters geen raad lijkt te weten, omdat ze die niet kennen in Hongarije. De ‘g’ bijvoorbeeld. Ze gebruikt hiervoor een zachte ‘k’ waardoor een ‘vogel’ een ‘fokel’ wordt en ‘oog’ ook maar gewoon ‘oor’ heet. De ‘ij’ lijkt ook moeilijk; ‘kijken’ wordt ‘kuuken’. Ook lijkt ze niet altijd raad te weten met de ‘v’, waar soms ook bijzondere constructies uit voortkomen. Bij het liedje ‘visje, visje in het water’ verandert de ‘v’ van visje onverbeterlijk in een ‘p’…. Ook Vivike praat ons heel makkelijk na, maar lijkt vooralsnog wat minder de betekenis ervan te begrijpen. Liedjes vinden ze trouwens heel erg leuk. ‘Met de vingertjes, met de platte hand, met de vuistjes, met de ellebogen, boem boem boem’ wordt sinds enkele dagen in een erg grappige uitspraak al redelijk zelfstandig door Sannika gereproduceerd. De gebaren vinden ze natuurlijk helemaal geweldig, zeker ook Vivike! Vooral als papa meedoet na het eten en het liedje steeds sneller gaat, daar ziet Sannika erg veel humor van in.
Dinsdag zijn we een dagje naar Debrecen geweest. Dit is op Budapest na de grootste plaats van Hongarije, het is een universiteitsstad en ligt helemaal oostelijk, deze stad heeft een belangrijke plek ingenomen in de geschiedenis. Als nieuwbakken ouders is het bezoeken wel heel wat anders dan sámen de toerist te zijn hoor. Eigenlijk een super rustig dagje geworden. De bekende Nagytemplom (calvinistische kerk van Debrecen) was helaas al gesloten toen we er kwamen, maar die hadden we bij ons bezoek 2 jaar geleden al van binnen bekeken, hier is in 1849 de onafhankelijkheid van Hongarije uitgeroepen.
We hebben door het centrum gelopen, zijn wat winkeltjes binnen geweest, ergens wat gedronken, Het Réformátus Kollégium van buiten bewonderd, en tenslotte halverwege de reis naar huis bij een étterem uit eten geweest (uit eten is in Hongarije erg goedkoop) Fantastisch zoals de meisjes zich gedroegen!! Alleen kwam het personeel wel even om het hoekje gluren toen we aan het eind van de maaltijd toch ook nog even ‘met de vingertjes‘ moesten zingen.
Wat ons voogdijschap over de meisjes betreft, de zorgplicht van 30 dagen, hebben we nu dus nog één weekje hier in Hongarije te gaan. Daarna kunnen de definitieve adoptiepapieren alweer geregeld gaan worden… Dat zal ook ongeveer nog een week gaan kosten en opnieuw weer wat autotripjes vragen, maar dat hebben we er allemaal graag voor over.
Tot zover ons verslag voor deze keer. Nogmaals hartelijk dank voor alle meeleven en reacties!
We merken dat we deze tijd wel echt met elkaar nodig hebben hoor. Hoe we er ook van genieten, je bent natuurlijk niet zomaar ineens een gehecht gezinnetje. Wij moeten de meisjes leren kennen om goed te kunnen reageren op ze, dat is een zoektocht. En de meisjes? Tja, zelf hebben ze helemaal niet meer naar hun pleegmoeder gevraagd… maar dat zegt niets. Op een keer hebben we wat foto’s laten zien van het pleeggezin en gezegd dat Anya erg veel van hen hield, ze waren bijzonder geconcentreerd op de foto’s toen ze die zagen, zelfs Vivike, maar kort daarna was Sannika even wat huilerig ... logisch. Maar wat is wijsheid? Ze moeten ook niet het idee krijgen (wat je wel hoort van adoptiekinderen) dat ze verworpen zijn, met andere woorden dat de pleegmoeder ze niet meer ‘lief genoeg vond’ en ze daarom weg moesten. Is het goed om Anya er gewoon nog bij te laten horen, of moeten we haar helemaal wegzwijgen?! Goed, op advies van de kinderbescherming wachten we nog maar even voordat we opnieuw een keer deze foto’s kijken.
Wat betreft de hechting hebben ze volgens ons allebei wel hun eigen moeiten.
Sannika heeft het idee dat ze niets fout mag doen, in adoptietaal wil ze ons vooral ‘pleasen’, ze moet (van zichzelf) alles ‘goed doen’ om lief gevonden te worden. Een voorbeeld is dat de Hongaarse kinderbescherming ons aanraadde om toch alvast aan de zindelijkheidstraining te beginnen bij Sannika. Hoewel we zelf dachten om het pas te doen als we het met woorden beter kunnen uitleggen, dus als ze beter Nederlands spreken. Oké, laten we toch het advies opvolgen, het potje hadden we tenslotte al in huis gehaald en zoveel luiers vervangen in duo voor 2 kindjes per dag kost ook zo z’n tijd… Maar toen we er mee begonnen en Sannika begreep wat de bedoeling was had ze een probleem. Op het potje durfde ze haar behoeften nog niet te laten gaan, ook al wisten we dat we precies op tijd waren, gezien het kleine beginnetje in de luier, kwam er niets tot nauwelijks iets, maar in haar luier durfde ze het nu ook niet meer te doen. Tot nu toe had ze meestal zo’n keer of twee, drie ontlasting per dag en nu ineens nauwelijks iets. Totdat het er wel uit móest komen, een dag later vonden we haar, staand in een hoekje als een kind die iets stouts had gedaan, en toen ik vroeg of ze misschien gedrukt had begon ze onbedaarlijk te huilen. Ze had een boordevolle luier en ook al troostte ik haar en zei dat het niet erg was, ze bleef erg huilen bij het verschonen. Een volgende keer hetzelfde verhaal terwijl we haar in een hoekje in het toilet vonden, met diarree, van de ellende waarschijnlijk. Maar zetten we haar op het potje, dan durft ze weer niet en komt er niets… Nee hoor, we vinden het fijner om dit maar te laten wachten tot we goed kunnen uitleggen dat het echt niet erg is als het tijdens de training een keertje fout gaat. In plaats van haar nu te bevestigen in het idee dat ze perfect moet zijn en geen fouten mag maken om lief gevonden te worden. In adoptietermen ‘pleasingsyndroom’ genoemd. Een ander voorbeeld van Sannika is dus wat ik een eerder verslag ook meldde en wat steeds duidelijker voor ons zichtbaar is, namelijk dat hoewel we haar een overvloed van tijd geven, ze op de schaarse momenten dat haar zus eens aandacht vraagt en van ons krijgt, ze haar zus precies in gedrag kopieert, omdat ze diezélfde aandacht wil krijgen. Waardoor we wat Sannika betreft bijna geen privé aandacht aan Vivike zouden kunnen geven. Vraagt ze zich dan misschien af of we ook nog wel van haar houden?
Een voorbeeld van Vivike is dat ze gezien haar gedrag blijkbaar bang is om zich opnieuw te hechten. Zoals ze zich gedraagt, is zoals we ons hebben ingelezen over hechtingsproblematiek. Als we namelijk in gezelschap zijn, zoekt ze bij voorkeur geen contact met ons (want het is eng om je aan mensen te hechten die je opnieuw zouden kunnen in de steek laten), maar ze reikt met haar armpjes naar de vreemden, als wij haar dan zelf oppakken protesteert ze. Een ‘vreemde’ vind dat reiken natuurlijk heel lief, wat schattig! En ze wordt aangehaald en geknuffeld. En niet iedereen weet nu eenmaal wat hechtingsproblematiek is en dat ze haar dan juist, om haar te helpen, beter níet kunnen oppakken en aanhalen. De mensen van de adoptiestichting Peter en Márti deden dat trouwens heel goed in die eerst week, steeds verwezen ze naar ons als de meisjes bij hen kwamen ‘buurten’.
Maar hierdoor vinden we het wel wat lastig om ons in gezelschap te begeven. Afgelopen zaterdag zijn we bijvoorbeeld voor het eerst naar een kerkdienst geweest. Vanwege contact dat we hadden met een Hongaarse evangelist door ons eerdere bezoek 2 jaar geleden aan Hongarije, kregen we dit adres van hem, een gemeente op 20 minuten afstand aan de rand van Szolnok. We troffen daar direct bij binnenkomst een jonge vrouw die uitstekend Engels sprak en ons wegwijs heeft gemaakt in het gebouw en de dienst voor ons heeft getolkt. Toen we haar complimenteerde en vroegen of ze hierna niet moe was vertelde ze dat ze het erg leuk had gevonden en lerares Engels is. Ze vertelde ook dat het historisch zo gegroeid was dat de gemeente op zaterdag in plaats van op zondag diensten belegde. Ze waren ontstaan uit een gemeente in Boedapest waar ze op zondag naar toe gingen, maar de mensen uit deze omgeving waren ook eigen bijeenkomsten gaan houden op de zaterdagen, dat was nu zo gebleven, er zat verder geen principiële keuze achter.
Er waren eigen ruimten voor de kinderen die ze me liet zien, ze waren eigenlijk niet gewend dat kinderen erbij zaten in de dienst. Toch, juist vanwege de hechting besloten wij om het te proberen en als het niet zou gaan dat ik dan bv. met de kinderen even eruit zou gaan. Niet wetend dat de dienst ruim 3 uur zou gaan duren… tjonge wat een lange zit… De meisjes hebben zich overigens fantastisch gedragen. We zaten natuurlijk achterin vanwege het tolken, dat scheelde, en we hadden wat boekjes en kleurmateriaal en bananen! Om drie uur ’s middags begon de dienst en om zeven (!) uur zaten we pas weer in de auto terug naar huis.
Maar ook hier dus weer datzelfde probleem met Vivike, namelijk na de dienst, om zich juist vast te klampen aan vreemden…heel lastig om mee om te gaan, maar Eelco heeft haar toch maar een paar keer overgenomen uit andere armen (ik durf dat zelf dan niet zo, vind het niet zo vriendelijk overkomen, maar was toch wel blij dat Eelco dat initiatief nam).
Maar met dit soort ervaringen voelt die hechting dus heel kwetsbaar, en besef je dat je echt niet zomaar één twee drie een ‘gewoon’ gezinnetje bent geworden. Er zijn speciale dingen waar we rekening mee moeten houden en aan moeten werken, om relatie- en persoonlijkheids- problematieken te voorkomen en om de meisjes zich zo gezond mogelijk te laten ontwikkelen. Kortom we hebben nog véél langer nodig dan dit korte tijdje in Hongarije….om met elkaar te zijn. Wat is ‘aan elkaar wennen’? Oftewel in adoptietermen: wanneer is er sprake van hechting?
In elk geval beseffen we nu heel goed, zoals diverse adoptieorganisaties adviseren, dat het niet goed zal zijn om ons direct veel tussen anderen te bewegen samen met de kinderen of veel bezoek te ontvangen.
Verder genieten we, zoals al gezegd, erg van dit heerlijke stel meisjes. Elke dag is hier een feest. De sfeer is gezellig. Na drie weken ervaring met hoeveel tijd onze nieuwe taak als ouders en onze lieve handenbindertjes eigenlijk vragen, en het besef dat dat vanaf nu zo zal zijn, zoeken we natuurlijk naar nieuwe tijdsindelingen en levenswijzen… Tot nu toe komen we laat maar zeggen tijd te kort. We hopen maar dat ervaring ook wat meer vaardigheden meebrengt, maar vooral dat kennis van de Nederlandse taal ook wat meer gemak zal brengen. Ook beseffen we natuurlijk dat we nu méér tijd aan de meisjes besteden vanwege de bekende ‘hechting’ om hen zich ook op het gemak en veilig te doen voelen.
Wat de Nederlandse taal betreft wordt hier trouwens al veel geoefend. We hebben erg leuke geplastificeerde kaartjes van m’n zus gekregen met o.a. diverse dieren. Hiermee wordt druk geoefend inclusief geluid en gebaren die er bij de dieren horen, die ze vrijwel allemaal al weten. Sannika wijst ook regelmatig van alles aan, waar wij de woorden van moeten noemen. Grappig is dat ze met sommige letters geen raad lijkt te weten, omdat ze die niet kennen in Hongarije. De ‘g’ bijvoorbeeld. Ze gebruikt hiervoor een zachte ‘k’ waardoor een ‘vogel’ een ‘fokel’ wordt en ‘oog’ ook maar gewoon ‘oor’ heet. De ‘ij’ lijkt ook moeilijk; ‘kijken’ wordt ‘kuuken’. Ook lijkt ze niet altijd raad te weten met de ‘v’, waar soms ook bijzondere constructies uit voortkomen. Bij het liedje ‘visje, visje in het water’ verandert de ‘v’ van visje onverbeterlijk in een ‘p’…. Ook Vivike praat ons heel makkelijk na, maar lijkt vooralsnog wat minder de betekenis ervan te begrijpen. Liedjes vinden ze trouwens heel erg leuk. ‘Met de vingertjes, met de platte hand, met de vuistjes, met de ellebogen, boem boem boem’ wordt sinds enkele dagen in een erg grappige uitspraak al redelijk zelfstandig door Sannika gereproduceerd. De gebaren vinden ze natuurlijk helemaal geweldig, zeker ook Vivike! Vooral als papa meedoet na het eten en het liedje steeds sneller gaat, daar ziet Sannika erg veel humor van in.
Dinsdag zijn we een dagje naar Debrecen geweest. Dit is op Budapest na de grootste plaats van Hongarije, het is een universiteitsstad en ligt helemaal oostelijk, deze stad heeft een belangrijke plek ingenomen in de geschiedenis. Als nieuwbakken ouders is het bezoeken wel heel wat anders dan sámen de toerist te zijn hoor. Eigenlijk een super rustig dagje geworden. De bekende Nagytemplom (calvinistische kerk van Debrecen) was helaas al gesloten toen we er kwamen, maar die hadden we bij ons bezoek 2 jaar geleden al van binnen bekeken, hier is in 1849 de onafhankelijkheid van Hongarije uitgeroepen.
We hebben door het centrum gelopen, zijn wat winkeltjes binnen geweest, ergens wat gedronken, Het Réformátus Kollégium van buiten bewonderd, en tenslotte halverwege de reis naar huis bij een étterem uit eten geweest (uit eten is in Hongarije erg goedkoop) Fantastisch zoals de meisjes zich gedroegen!! Alleen kwam het personeel wel even om het hoekje gluren toen we aan het eind van de maaltijd toch ook nog even ‘met de vingertjes‘ moesten zingen.
Wat ons voogdijschap over de meisjes betreft, de zorgplicht van 30 dagen, hebben we nu dus nog één weekje hier in Hongarije te gaan. Daarna kunnen de definitieve adoptiepapieren alweer geregeld gaan worden… Dat zal ook ongeveer nog een week gaan kosten en opnieuw weer wat autotripjes vragen, maar dat hebben we er allemaal graag voor over.
Tot zover ons verslag voor deze keer. Nogmaals hartelijk dank voor alle meeleven en reacties!
-
15 Maart 2010 - 19:27
Gerrie:
Wauwie heerlijk om jullie verhalen te lezen. En mooi om jullie als trotse ouders op de foto's te zien.
Vanuit Nederland een liefdevolle groet voor jullie!
Gr Gerrie -
15 Maart 2010 - 21:17
Tante Els EnOom Piet:
.geweldig is het verslag.
van alle belevenissen.
Het zal niet altijd even makkelijk wezen, Maar een mooie taak is het wel.Het zijn echt schattige meisjes. -
15 Maart 2010 - 21:18
Tante Els EnOom Piet:
.geweldig is het verslag.
van alle belevenissen.
Het zal niet altijd even makkelijk wezen, Maar een mooie taak is het wel.Het zijn echt schattige meisjes. -
15 Maart 2010 - 21:18
Tante Els EnOom Piet:
.geweldig is het verslag.
van alle belevenissen.
Het zal niet altijd even makkelijk wezen, Maar een mooie taak is het wel.Het zijn echt schattige meisjes. -
15 Maart 2010 - 21:20
Tante Els EnOom Piet:
Dat was niet de bedoeling 3 x het zelfde foutje bedankt tante Els -
17 Maart 2010 - 10:00
Riccardo:
Beste Eelco en Cobi,
Ik heb al even vluchtig gekeken nu ik van Bas de site heb doorgekregen. op het eerste gezicht lijkt in ieder geval alles toch best goed te gaan! Een leuk gezinnetje worden jullie hoor! Ik ga de verhalen nog wel even wat lezen, want dat is zo mooi uitgebreid... Blijf genieten! -
17 Maart 2010 - 10:47
Marja Van Boven:
Ha lieve Eelco en Cobi,
ik heb even in één ruk al jullie verslagen gelezen, en het is geweldig om te zien hoe jullie met z'n vieren genieten en ontdekken.
Ik heb heel veel bewondering voor het geduld en de liefde die ik in jullie verhalen lees!!!
Ik zie al weer uit naar het volgende verslag. -
17 Maart 2010 - 15:32
Ger En Mary Vd.Bos:
Het is heel bizonder dat er zoveel gebeurd,ja het is ook zo om er een weg in te vinden,maar het belangrijkste is dat jullie en de meisjes blij zijn met elkaar.De rest zal zeker ook gelukken, met de kracht van de Here!Leuke foto's een heel uitgebreid verslag we leven met jullie mee!Hartelijke groetjes van ons. -
17 Maart 2010 - 20:29
Wim En Corine:
Ha Eelco en Cobi,
Wat mooi dat jullie zo op het eerste gezicht goed kunnen inspringen op al die adoptie-perikelen!
Toch weer niet voor niets: zo'n lange voorbereidingstijd...
Knap dat jullie zo geduldig zijn.
Wat moet het geweldig zijn om op zo'n manier kinderen 'eigen' te maken.
Heel veel plezier, sterkte en zegen voor de laatste weken toegewenst. -
17 Maart 2010 - 21:22
Peter En WIlma:
Met veel aandacht het verslag weer gelezen. Leuk ook weer de foto's erbij. Fijn dat jullie zo liefdevol en geduldig zijn met de kinderen, want wat zal er ook veel in hun hoofdjes omgaan. De taal zal straks ook zijn/haar werk gaan doen. Toch denk ik dat jullie lichaamstaal heel veel voor hen betekent.
Non-verbaal zegt ook zoveel!!! Ik hoop en bid om de kracht van onze hemelse Vader, die ook helend is voor de meisjes. Hij kent hen helemaal!!
We denken aan jullie en wensen jullie ook de kracht toe om de laatste dingen in Hongarije af te ronden. En we blijven jullie volgen hier op het net!
liefs van ons allemaal -
20 Maart 2010 - 08:59
Tante Joke.:
Wat ontroerend de verhalen van de kinderen. En verdrietig dat kleine kinderen het al nodig vinden om te 'please'om aanvaard te worden. Heel veel zegen en sterkte toege-
wenst voor de toekomst
voor jullie alle vier. -
20 Maart 2010 - 19:13
Dirk & Ruth (ZA):
We volgen jullie verhaal ook hier! We wensen jullie vooral Gods zegen toe in deze tijd.
De hartelijke groeten vanuit Zuid Afrika
Dirk & Ruth
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
